Η ΑΤΕΛΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΜΙΑ ΕΝΝΟΙΑ
Η ατέλεια που βλέπουμε γύρω μας δεν είναι παρά μια σύλληψη του δικού μας νου.
Σε αυτήν την πορεία προς τη Θειότητα, καθώς προχωρά κανείς σε εκείνο το εύρος του Θείου, βλέπει μόνο την τελειότητα. Δεν υπάρχουν αναλήθειες σε αυτόν τον κόσμο. Όλα είναι αλήθεια και η αλήθεια είναι ο Θεός.
Υπάρχουν όμως βαθμοί αλήθειας, επομένως η πορεία προς τη Θειότητα είναι η πορεία από μια κατώτερη αλήθεια προς την ανώτερη αλήθεια.
Επομένως, αν η Θειότητα είναι πανταχού παρούσα, αν είναι παρούσα παντού και θεωρείται τέλεια, γιατί συλλαμβάνουμε οτιδήποτε ως ατέλεια; Τη στιγμή που έχουμε την ιδέα της ατέλειας μέσα μας, τη στιγμή που αυτή η ιδέα αγγίζει τη περιορισμένη μας συνείδηση, η όρασή μας θολώνει, γιατί δεν υπάρχει τίποτα ατελές σε αυτόν τον κόσμο. Δεν υπάρχει καμία απολύτως ατέλεια.
Αν μπορέσετε να συνειδητοποιήσετε αυτή την αλήθεια, ότι όλα είναι τέλεια, όλα βρίσκονται μέσα στο σχέδιο της Θειότητας και μέσα σε αυτή τη διαδικασία της εξέλιξης, αυτή τη διαδικασία που καθιστά το σύμπαν υπάρχον, και όταν συνειδητοποιήσουμε ότι ό,τι υπάρχει είναι τέλειο, τότε μόνο θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε την επιταγή της θεολογίας που λέει: «Αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν».
Αν συνεχίζετε να βλέπετε ατέλειες, πώς μπορείτε να αγαπήσετε τον πλησίον σας ως τον εαυτό σας; Έτσι υπάρχουν ορισμένες θεολογικές δοξασίες που λένε να είσαι καλός με τον πλησίον σου. Αλλά ποιος είναι αυτός που είναι καλός; Είναι αυτή η καλοσύνη ή η συμπόνια που εκφράζεται πραγματικά θεία ή είναι εγωκεντρική; Μήπως υπάρχει μέσα της η επιθυμία να φουσκώσει κανείς το προσωπικό του εγώ λέγοντας: «Είμαι τόσο καλός, είμαι τόσο συμπονετικός»;
Μόλις χρησιμοποιήσεις τη λέξη «εγώ», τότε το εγώ θέτει τον εαυτό του σε κίνηση.
ΕΓΩ ΚΑΙ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑ
Η τελειότητα μπορεί να γίνει αντιληπτή μόνο από την τελειότητα. Και αυτή η τελειότητα επιτυγχάνεται μέσω του διαλογισμού και διαφόρων πνευματικών πρακτικών με τις οποίες το εγώ εξαγνίζεται. Το εγώ δεν μπορεί ποτέ να εξαλειφθεί, γιατί οτιδήποτε εκδηλώνεται από τον Εκδηλωτή πρέπει επίσης να είναι αιώνιο. Διότι όταν η εκδήλωση εξαφανίζεται, εξαφανίζεται και ο Εκδηλωτής. Ο Θεός υπάρχει επειδή εσύ υπάρχεις, και εσύ υπάρχεις επειδή ο Θεός υπάρχει. Είσαι αναπόσπαστο μέρος ο ένας του άλλου, και όλα τα προβλήματα του κόσμου προκύπτουν επειδή νιώθουμε τόσο ξεχωρισμένοι από τη Θειότητα. Δεν συνειδητοποιούμε την αλήθεια που είπε ο Ιησούς: «Εγώ και ο Πατέρας μου είμαστε ένα». Δεν μιλούσε ο άνθρωπος, μιλούσε ο Χριστός, και εκείνος ο Χριστός είναι η παγκόσμια συνείδηση που αντιλαμβάνεται την τελειότητα.
ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣ ΘΕΟΣ – ΑΠΡΟΣΩΠΟΣ ΘΕΟΣ
Η επίτευξη αυτής της παγκόσμιας συνείδησης δεν είναι το παν. Οι θεολογίες μπορεί να αντιλαμβάνονται έναν υπερήλικα με μακριά γενειάδα που κάθεται σε έναν θρόνο και παρακολουθεί όλα τα παιδιά του. Αυτές οι αντιλήψεις είναι κι αυτές αναγκαίες. Εξυπηρετούν έναν σκοπό, και αυτός ο σκοπός είναι να αναπτυχθεί η αφοσίωση. Γιατί μπορείς να αφοσιωθείς μόνο σε ένα αντικείμενο, ένα αντικείμενο σχετικά συγκεκριμένο στον νου σου, ή σε ένα σύμβολο που μπορεί να συγκεκριμενοποιηθεί στο νου σου. Και αυτό γίνεται αντικείμενο αγάπης και αφοσίωσης. Έτσι είναι κι αυτό μια διαδρομή προς την υπερσυνείδητη περιοχή του νου σου.
Αλλά μόλις δώσεις στη Θειότητα οποιοδήποτε χαρακτηριστικό, της επιβάλλεις περιορισμούς. Μόλις αποκαλέσεις τη Θειότητα «καλή» ή «σπλαχνική», την περιορίζεις, διότι κάθε ποιότητα πρέπει να έχει το αντίθετό της. Αυτός είναι ένας αιώνιος νόμος, ο νόμος της δυαδικότητας. Με την καλοσύνη θα υπάρχει και η έλλειψή της, με τη συμπόνια θα υπάρχει και το αντίθετό της.
Πώς λοιπόν ξεφεύγουμε από αυτό το δίλημμα; Το σύνολο της συνείδησης, που δεν είναι άλλο παρά οι δονητικές εκπομπές αυτού του σύμπαντος, σχηματίζει τον προσωπικό Θεό. Και οι περισσότερες θεολογίες διδάσκουν έναν προσωπικό Θεό με ιδιότητες. Αλλά πέρα από αυτό το στάδιο βρίσκεται ο αληθινός Θεός, ο απρόσωπος, η απρόσωπη ενέργεια που δεν κάνει καμία διάκριση και δεν παρεμβαίνει καθόλου στη ζωή σου. Μόνο σου δίνει ζωή, σου δίνει ανάσα. Αυτή η απρόσωπη ενέργεια δίνει δύναμη στον προσωπικό Θεό, ο οποίος με τη σειρά του είναι ο Θεός που λατρεύουν οι άνθρωποι. Έτσι, ο απρόσωπος Θεός εκδηλώνεται· το ανέκδηλο γίνεται εκδηλωμένο μέσα στην προσωπική σύλληψη του Θεού.
Πόσοι όμως έχουν δει πραγματικά τον Θεό; Πόσοι τον έχουν ακούσει; Πόσοι τον έχουν γευτεί; Οι αισθήσεις σας δεν επαρκούν, γιατί είναι περιορισμένες και ανίκανες να αντιληφθούν ακόμη και τον προσωπικό Θεό. Πόσο μάλλον τον απρόσωπο Θεό. Γι’ αυτό η ιδέα του προσωπικού Θεού εξυπηρετεί την αφοσίωση.
Ποιος δημιούργησε λοιπόν τον Θεό; Δημιούργησε ο Θεός τον άνθρωπο ή ο άνθρωπος τον Θεό; Μήπως είναι μια σύλληψη του νου σας; Και από πού προέρχεται αυτή η σύλληψη, αν όχι από το περιορισμένο σας εγώ; Γι’ αυτό σε διαφορετικές θεολογίες υπάρχουν διαφορετικές αντιλήψεις περί Θεού. Οι Ινδουιστές, για παράδειγμα, πιστεύουν ότι ο Θεός έχει τέσσερα χέρια, τέσσερις βραχίονες. Είναι συμβολικό και η συμβολική γλώσσα έχει βαθιά αλήθεια, αλλά πρέπει να ερμηνεύεται σωστά και όχι κυριολεκτικά.
Παρομοίως και άλλες θρησκείες έχουν άλλες αντιλήψεις. Αλλά ο αληθινός Θεός είναι πέρα από κάθε σύλληψη, πέρα από κάθε αντίληψη. Ο αληθινός Θεός είναι μόνο βιωματικός. Μπορείτε να βιώσετε αυτή τη Θεία ενέργεια μέσα σας. Και μέσω του διαλογισμού και των πνευματικών πρακτικών μπορείτε να αντλήσετε από αυτή τη Βασιλεία των Ουρανών μέσα σας, από αυτή την πηγή ενέργειας, αφήνοντάς την να διαποτίσει κάθε κύτταρο του σώματός σας.
Κάθε σκέψη του νου σας μπορεί να διαποτιστεί από αυτή την ενέργεια. Και τότε, όταν δρας στη ζωή, κάθε πράξη σου, στην κατάσταση της εγρήγορσης, του ύπνου ή του ονείρου, θα γίνει σύμφωνα με το Θείο θέλημα, όχι με το λεγόμενο ελεύθερο θέλημα, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά θέλημα του εγώ.
ΑΛΗΘΙΝΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ
Η σύλληψη αυτού του προσωπικού Θεού έχει επίσης το όφελος της αφοσίωσης, και όταν υπάρχει αληθινή αφοσίωση, τότε υπάρχει παράδοση. Πιστεύω όμως ότι η παράδοση είναι η κορύφωση και όχι η αρχή. Αν παραδίνεσαι σε οποιαδήποτε μορφή Θειότητας που συλλαμβάνεις, αυτό παραμένει μια νοητική διεργασία. Η αληθινή παράδοση είναι αυθόρμητη, ένα γεγονός που συμβαίνει. Και αυτό μπορεί να προκύψει μέσω πνευματικών πρακτικών. Αυτό μπορεί να συμβεί αντλώντας από την άπειρη πηγή της Θειότητας μέσα σου. Και όταν αυτή η ενέργεια διαποτίζει κάθε πράξη σου, τότε δεν επιθυμείς να γνωρίσεις τον Θεό με το μυαλό, αλλά να ζήσεις τον Θεό μέσα στον Θεό, με τον Θεό και ως Θεός.
… Γκουρουράτζ Ανάντα Γιόγκι: Σατσανγκ ΗΠΑ 81–31
